Projekt był realizowany przez kolejne 3 lata szkolne (w latach 2010-2013), od I do III klasy. Założeniem projektu była poprawa jakości nauczania i uczenia się dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, poprzez opracowanie i pilotażowe wdrożenie innowacyjnego programu nauczania opartego na metodzie Tomatisa. W szczególności zaś umożliwienie i pomoc w stworzeniu warunków do efektywniejszego nauczania i uczenia się dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi, stymulujących i wspierających rozwój uwagi słuchowej. Twórcami projektu byli specjaliści z Young Digital Planet SA przy współpracy z Instytutem Fizjologii i Patologii Słuchu w Warszawie. Instytut, jako pierwszy w Polsce otrzymał w 2004 r. zgodę Tomatis Development SA na prowadzenie terapii Metodą Tomatisa. Program został obudowany pomocami dydaktycznymi wspomagającymi jego realizację (instrumenty muzyczne, oprogramowanie multimedialne). Celem zastosowanych metod (aktywizacyjnych, wielozmysłowego poznawania świata, łączenie wiedzy z umiejętnościami i doświadczeniami, itd.) było wzmacnianie procesu koncentracji uwagi poprzez różnorodność dostarczanych bodźców, stymulację czynności umysłowych, a zatem i procesów poznawczych, poprzez ruch, zaangażowanie emocji w proces edukacji, etc. Program stymulował rozwój takich kompetencji kluczowych, jak: - porozumiewanie się w języku ojczystym (dzięki stymulowaniu uwagi słuchowej), - umiejętność uczenia się (dzięki wyzwalaniu aktywności), - umiejętności społeczne (dzięki pracy w grupie), - wyrażanie ekspresji (dzięki zajęciom rytmiczno-muzycznym). W pierwszej i trzeciej klasie prowadzono zajęcia z terapii metodą Tomatisa, zaś w drugiej klasie zajęcia z logorytmiki (2 godziny w tygodniu), ponieważ ruch przy muzyce poprawia koncentrację uwagi, przynosi wiele radości, rozluźnia, pozwala na grupową aktywność, przez co likwiduje nieśmiałość, stresy i wzmacnia poczucie przynależności do grupy rówieśniczej. Po zakończeniu projektu mogę stwierdzić, że dzięki łączeniu nauki z zabawą, proces kształcenia został znacznie uatrakcyjniony zwłaszcza w trakcie zajęć z logorytmiki w klasie drugiej. Dzieci bardzo chętnie uczestniczyły w tych zajęciach zdobywając większą swobodę w kontaktach zarówno z rówieśnikami jak i nauczycielem. Nauczyły się wyrażać swoje emocje oraz rozpoznawać emocje kolegów, co w grupie dzieci ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi miało duże znaczenie. Poprawie uległa koncentracja uczniów na lekcjach oraz umiejętność uczenia się. Zauważyłam lepsze planowanie i realizację poszczególnych etapów pracy. Myślę, że wpływ na to miała duża ilość zajęć w grupie, gdzie trzeba było zaplanować różne działania biorąc pod uwagę możliwości kolegów. Nauczyciel w trakcie zajęć był tylko osobą wspomagającą, doradzającą a nie krytykującą, nie oceniającą. Taka sytuacja przyczyniła się do lepszych kontaktów dzieci z nauczycielem. Więcej takich projektów pozwoli lepiej wyposażyć nasze szkoły i ciekawiej, nowocześniej uczyć dzieci. Ewa Dmowska
