9 grudnia o godz. 12.00 na Ochocie odbyła się uroczystość złożenia kwiatów pod pomnikiem Gabriela Narutowicza – pierwszego Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej. Uroczystość była związana z 99 rocznicą wyboru Gabriela Narutowicza na prezydenta Polski. Były poczty sztandarowe z ochockich placówek oświatowych, pomimo chłodu, pojawiły się liczne delegacje kombatantów, młodzieży szkolnej, Wojska Polskiego, Straży Miejskiej i, oczywiście, urzędu dzielnicy. [middle1] Zebranych gości powitała w krótkim, okolicznościowym wystąpieniu Burmistrz Dzielnicy Ochota Dorota Stegienka. Następnie poszczególne delegacje złożyły kwiaty pod pomnikiem Gabriela Narutowicza. W imieniu Prezydenta Warszawy Rafała Trzaskowskiego kwiaty złożyli przedstawiciele Straży Miejskiej. W imieniu władz dzielnicy Ochota – Burmistrz Dorota Stegienka i Zastępca Burmistrza Sławomir Umiński. Następnie kwiaty składali reprezentanci kombatantów, organizacji społecznych, ochockich szkół. Było uroczyście. Gabriel Narutowicz (1865 – 1922) – został zaprzysiężony na urząd Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej 11 grudnia 1922 r. Był prezydentem zaledwie kilka dni. Został zastrzelony z pobudek politycznych po pięciu dniach urzędowania 16 grudnia 1922 r. przez Eligiusza Niewiadomskiego w pałacu Towarzystwa Zachęta Sztuk Pięknych w Warszawie. Pochodził ze Żmudzi. Ukończył gimnazjum w Lipawie na Łotwie, następnie podjął studia na Wydziale Matematyczno-Fizycznym Uniwersytetu w Petersburgu, ale z powodu choroby został zmuszony do ich przerwania. Dużą część życia spędził w Szwajcarii, gdzie w latach 1887–1891 studiował na Politechnice w Zurychu. W czasie studiów pomagał Polakom, ściganym przez carat; związany był też z emigracyjną partią „Proletariat”. Uniemożliwiło mu to powrót do kraju, gdyż władze rosyjskie wydały nakaz jego aresztowania. Przyjął obywatelstwo szwajcarskie (1895), a po ukończeniu studiów pierwszą posadę otrzymał w biurze budowy kolei żelaznej w Sankt Gallen. Był konstruktorem oraz inżynierem. W 1907 został profesorem w katedrze budownictwa wodnego na Politechnice w Zurychu. W latach 1913–1919 pełnił tam funkcję dziekana. W czasie I Wojny Światowej brał udział w pracach Szwajcarskiego Komitetu Generalnego Pomocy Ofiarom Wojny w Polsce. Stopniowo zbliżył się do koncepcji realizowanych przez Józefa Piłsudskiego. 23 czerwca 1920 objął tekę ministra robót publicznych w rządzie Władysława Grabskiego i pozostał na tym stanowisku do 26 czerwca 1922 roku, pełniąc tę funkcję także w pierwszym rządzie Wincentego Witosa, a także w pierwszym i drugim rządzie Antoniego Ponikowskiego. 28 czerwca 1922 r. został ministrem spraw zagranicznych w rządzie Artura Śliwińskiego i funkcję tę pełnił również w późniejszym rządzie Juliana Ignacego Nowaka.
