Nie od dzisiaj wiadomo, że dawanie jest co najmniej tak samo przyjemne, jak otrzymywanie. Wiadomo równie, że cierpienie bardzo często jest okresem, w którym objawia się dobro i chęć niesienia go innym. Te czterdzieści kilka dni uruchomiło w nas wielkie pokłady chęci pomagania. To nie jest tak, że nasi bracia z Ukrainy potrzebują naszej pomocy i na tym kończy się ta relacja. My często potrzebujemy ich, aby odnowić swoje człowieczeństwo i poczucie wspólnoty.

Ochota w czasach barbarzyństwa, zbrodni i nienawiści stawia na środku stół i zaprasza do wspólnej biesiady. Przy tym stole pewnie nie było za wesoło, ale usiadła z nami nadzieja na lepsze jutro i przekonanie, że nic na tym świecie nie dzieje się przypadkowo, że we wspólnym przezwyciężaniu zła budujemy nową historię Rzeczpospolitej - wspólnoty wielu narodów.

Jak co roku na śniadaniu byli z nami nasi samotni mieszkańcy, ale również ci, którzy nie mają domu, ponieważ zabrała im go wojna. Obok Ukraińców gościliśmy również rodzinę czeczeńską.

Muszę się przyznać, że ten okres dla wielu z nas był skróconym kursem znajomości kultury, zwyczajów i geografii naszych sąsiadów. Stał się również takim wielkopostnym okresem jałmużny. Wszystkim nam pewnie nie jest łatwo. Borykamy się z wieloma problemami dnia codziennego. Jednak jak zdamy sobie sprawę, w jakiej sytuacji z dnia na dzień znaleźli się nasi sąsiedzi ze wschodu, to bardzo często uświadamiamy sobie, że nasze powody do narzekania są zupełnie nieporównywalne.

Na zakończenie warto podziękować wielu wolontariuszom z Fundacji EVA, Uniwersytetu Trzeciego Wieku Omega, Ośrodka Kultury Ochoty oraz dwóm niestrudzonym radnym Barbarze Laszczkowskiej i Irenie Parzych (Zawsze z Ochotą). Te nasze śniadanie ma swoją już wieloletnią tradycję i niech tak będzie zawsze.

Zapraszamy na wydarzenia:

Czytaj również: