Budżet rzekomo obywatelski jest jak była Milicja Obywatelska. Tyle ma wspólnego z obywatelskością, co ja z poliglotą lub językoznawcą. Część projektodawców już zaczęła nam bujać w obłokach i w przestrzeni miejskiej wprowadzać nam jakieś dziwne wynalazki. Mając śladowe poparcie wśród swoich fanów wprowadzają nam a to ławki do podpierania się, dla rowerzystów podpórki pod nogi, aby wietrzyli, co nieco stojąc na światłach. Do tego można też dodać kultowe kwietne łąki, które zaniedbane po roku wyglądają jak rżysko u zapitego rolnika, któremu już wszystko jedno, co wyrośnie. Możliwości są nieograniczone, żeby trochę publicznych pieniędzy roztrwonić i pokazać, że jak się skrzykniemy w kupę (lub grupę na portalach plotkarskich) to pokażemy siłę dla tych zapracowanych mułów i niemających czasu zajmować się swoją okolicą (za to inni im przemeblują wszystko, co się da). W budżecie partycypacyjnym można tylko głosować za a nie ma opcji, przeciw więc rzucony pomysł przez grupkę ludzi ma praktycznie 100% szanse, że będzie zrealizowany nawet wbrew mieszkańcom, którzy bywają zaskoczeni tym, że nagle pod oknami im coś tam niemiłego postawili. I tak postawili na środku chodnika wielu mieszkańcom korzystającym ze skrzyżowania Dickensa i Grójeckiej (przy skwerku) kawałek rury z miską na górze i podobną na dole z kranikiem tylko na górze, jako poidełko. Człowiek mógł się napić (jak umiał się posługiwać) jak nie to rozchlapał i oblał siebie, a to, co spadło to pewnie dla psa, choć mój (pod opieką) nigdy nie próbował i nawet nie podszedł. Zawsze jak przechodziłem z rana stała tam woda, ale zawsze jakaś taka nie pierwszej, a nawet piątej świeżości. Na dodatek wokół był ślad jakby dużo wody tam się przelewało, bo na chodniku były ślady sporego wycieku. Na szczęście ktoś to ustrojstwo zabrał i już praktycznie już tydzień nie ma. Miejmy nadzieję, że już nie powróci, a przynajmniej nie na środek chodnika. Wydano i to pewnie niezłe pieniądze, ale przy bogactwie w Ratuszu Warszawskim to pewnie tylko tyle, co na waciki. Więc nie ma, czego żałować, ale niesmak pozostał.
