Pani Małgorzata Rojek zaprezentowała propozycję programu wyborczego OWS. Skonstruowany jasno i przejrzyście, podzielony na trzy podstawowe działy: przestrzeń, urząd, społeczność zawiera w sobie chyba wszystko, co interesuje mieszkańców Ochoty. Są tam więc plany zagospodarowania przestrzennego, w tym dotyczące Parku Szczęśliwickiego i mającego dopiero powstać Parku Zachodniego, jest kwestia modernizacji podwórek i dbałości o czystość osiedli, rozwijania bazy sportowej, rozwiązania problemu stadionu SKRA. Mieszkańcy powinni mieć ułatwiony dostęp do urzędów, tak by załatwienie w nich sprawy nie wiązało się z koniecznością zwalniania z pracy i by skarga na niekompetentnego urzędnika nie trafiała - po przebyciu skomplikowanej drogi - z powrotem na jego biurko. Mieszkańcy powinni też być zadowoleni z planowanych form edukacji historycznej i obywatelskiej. OWS ma zamiar zachęcać do powstawania różnego rodzaju społeczności obywatelskich i wspierać ich inicjatywy. Podsumowując - to ma być nasza dzielnica, dla nas przyjazna ,a jej kondycja ma być od nas zależna. To ostatnie przemawia do mnie szczególnie mocno. Mam za sobą kilka doświadczeń, kiedy to podpisy zebrane na petycji w sprawie ważnej dla okolicy w której mieszkam, okazywały się w konfrontacji z urzędami nic niewarte. A już do następnej inicjatywy podchodziło się z nastawieniem i tak nic się zrobić nie da . Mam więc nadzieję na zmianę. Byłaby to duża rzecz. Ja jednak oglądam miasto z perspektywy żaby . Fizycznie oznacza to, że zauważam rzeczy będące w zasięgu mojego wzroku, w najczęściej odwiedzanych miejscach. Mentalnie - spostrzegam to, co z racji moich zajęć i zainteresowań jest mi najbliższe. Nie różnię się w tym chyba od większości mieszkańców. Wracając z czwartkowego spotkania i myśleć o tym, co tam usłyszałam, przypomniałam sobie jakim problemem na naszym osiedlu były ZAKAZY. Zakaz gry w piłkę, zakaz jazdy na deskorolkach, zakaz wchodzenia na wypielęgnowany trawnik. Uzasadniano je oczywiście dbałością o komfort mieszkańców: nie chcemy hałasu, uderzeń piłki o trotuar, stukotu deski, a trawnik ma cieszyć oko. To wszystko pięknie. Ale... Kto pamiętał, że podwórko to też miejsce rekreacji dzieciaków? Że rekreacja ta polega na bieganiu, rzucaniu i kopaniu piłki, nawoływaniu się? Że w upalny letni dzień ustawiony na trawniku zraszacz stanowi pokusę nie do odparcia i to nie tylko dla dzieci? Zamiast tego ZAKAZ. Co więc mają robić dzieci, co ma robić młodzież? Ktoś odpowie - a w pobliżu przecież szkolne boisko. To wszystkiego nie załatwia. Bo życia wspólnotowego uczymy się przecież od dziecka , a najłatwiej przebiega ten proces w naturalnie organizujących się wspólnotach jak te podwórkowe. Spróbujmy przypomnieć sobie własne dzieciństwo, jego podwórka, pilnującego porządku dozorcę, zdobywanie wiedzy o tym, że trzeba liczyć się z innymi, kiedy karani byliśmy przez dorosłych za zbyt żywiołowe zachowanie. Myślałam o tym wspominając całkiem nieodległe lata, kiedy nie raz musiałam upominać moich synów, żeby na podwórku zachowywali się spokojnie; kiedy dyskutowałam z ochroniarzem o różnicach między rzucaniem piłki a jej kopaniem. Skutek był taki, że moje dzieci zniechęciły się do własnego podwórka i jak tylko zaczęły poruszać się po mieście całkiem samodzielnie, miejsce to stało się dla nich zaledwie trasą od ulicy do klatki schodowej. Trudno więc oczekiwać, żeby obchodziło ich to, co się na nim dzieje. Czy tego chcemy? Myślę, że można znaleźć sposób na rozwiązanie tego problemu, który - pozornie nieistotny - rodzi poważne skutki społeczne. Bo jeśli chcemy nauczyć młodzież zważania na potrzeby innych, umiejętności szukania rozwiązań kompromisowych oraz odpowiedzialności za to co wspólne - osiągnąć to możemy tylko własnym przykładem. Nie poparte nim pedagogiczne pogadanki to za mało. I chociaż ja mam już ten czas za sobą, to zżymam się za każdym razem kiedy czytam ZAKAZ GRY W PIŁKĘ. I nie jestem w tym osamotniona. ODDAJCIE NAM NASZE PODWÓRKA!
