Reklama

Irena Parzych: Niesienie pomocy i wskazanie dobrej drogi – to jest mój cel

15/03/2023 04:56

O pracy w komisji oświaty, radości, jaką czerpie ze sportu, wielkiej miłości do szkoły oraz wyjątkowej lekcji patriotyzmu i poczuciu wspólnoty narodowej podczas śpiewania hymnu przeddzień Dnia Niepodległości opowiada Irena Parzych.

Jest pani przewodniczącą Komisji Oświaty, Wychowania i Sportu w naszej Radzie Dzielnicy. Co w tej dziedzinie działa dobrze? Czego brakuje?

Sama komisja działa bardzo prężnie i aktywnie, wszyscy jej członkowie przychodzą na każde posiedzenie, zgłaszają swoje propozycje i przede wszystkim, jeśli pojawiają się problemy, są one szybko rozwiązywane. Odwiedzamy szkoły, rozmawiamy z dyrektorami, którzy opowiadają nam o bolączkach, ale też sukcesach, bo tych również nie brakuje. Na bieżąco jesteśmy informowani przez naczelnika wydziału oświaty i wychowania jak wygląda w naszych szkołach edukacja dzieci z Ukrainy.
Prowadzimy też wiele spotkań dotyczących sportu z kierownikiem wydziału sportu przy urzędzie dzielnicy, z Aktywną Warszawą, dyrektorami placówek takich jak OKO, MDK, Ogródek Jordanowski i szkołami.
Bardzo trudny dla naszej oświaty był czas pandemii ze względu na zwiększoną potrzebę przyjęć do poradni psychologiczno-pedagogicznej. Poradziliśmy sobie, nasi uczniowie mają zapewnioną pomoc i teraz już większych problemów dotyczących wszystkich placówek nie ma.
Żeby zapobiegać i wskazywać dobrą drogę młodym ludziom w szkołach organizowane są prelekcje, spotkania z policją zgodnie z zapotrzebowania danej placówki.
Poza tym inne sprawy realizowane są na bieżąco. Przykładem jest, chociażby potrzeba zwiększenia liczby pracowników w „Słowackim”. Pani dyrektor poprosiła o przyznanie etatu dla drugiego pedagoga szkolnego, prośba została zrealizowana. Zdarza się np., że samochody parkują w miejscach, gdzie w czasie przerw biegają dzieci, co stwarza oczywiste zagrożenie – takie problemy również szybko udaje się rozwiązać. Podobnych spraw jest wiele i realizujemy je na bieżąco.

Irena Parzych to inicjatywy na rzecz sportu. Ochota ma szeroką propozycję zajęć sportowych dla mieszkańców. Sama pani uczestniczy w tych zajęciach. Morsowanie, nauka gry w tenisa, nauka tańca – to zajęcia zainspirowane przez panią. Skąd taka pasja do aktywnego sposobu życia?

Od najmłodszych lat żyję aktywnie, ukończyłam AWF i studia podyplomowe też związane właśnie ze sportem. Sport jest w życiu bardzo ważny, bo nie tylko pomaga w utrzymaniu kondycji, wpływa na zdrowie, ale także daje mnóstwo radości. Dzięki aktywności fizycznej mamy lepszy nastrój, lepszy kontakt z ludźmi i tak naprawdę inne spojrzenie na każdego człowieka. Aktywni powinniśmy być wszyscy, niezależnie od wieku, ten, kto ma 5 lat i ten, kto ma 105 lat. Najważniejsze, aby robić to z rozsądkiem i umiarem. Nie ma wytłumaczenia, że ktoś z jakiegoś powodu nie może – trzeba chcieć, a dobry instruktor czy trener rozwinie zainteresowania.

Na Ochocie mamy najlepszych trenerów i instruktorów. Podchodzą do każdego z sercem, więc zaszczepiają pasję już na pierwszych zajęciach.
Sama jestem instruktorem tańca i tenisa ziemnego, kiedy patrzę na radość osób, które osiągają swoje małe sukcesy. Jestem przekonana, że to, co robię ma wielki sens. Uśmiech człowieka jest bezcenny.
Morsowanie też jest dla wszystkich, wystarczy się przełamać, aby zyskać bardzo wiele – zwiększyć swoją odporność.

Jest pani aktywną nauczycielką. Z jakimi problemami najczęściej się pani boryka?

Kocham szkołę, szanuję uczniów i może dlatego osobiście nigdy nie miałam problemów z uczniami. Jak mawiał Korczak „kiedy śmieje się dziecko, śmieje się cały świat”. Zawsze na pierwszym miejscu stawiałam dom i rodzinę, a zaraz po niej szkołę, która jest dla mnie drugim domem. Spędzam tam mnóstwo czasu, a moi uczniowie są bardzo ważni. To młodzi ludzie, którzy potrzebują mnie nie tylko jako nauczyciela. Oni potrzebują mojego wsparcia, pomocy w rozwiązywaniu problemów, które wielu dorosłym czasem wydają się mało istotne, ale dla nich są często „na wagę życia”.
Uczę wychowania fizycznego, przygotowania do życia w rodzinie, jestem też opiekunem samorządu szkolnego i wolontariatu szkolnego, więc mam możliwość spotkań i rozmów z uczniami, korzystam z tego przy każdej możliwej okazji.

Po pandemii wiele osób nie do końca radzi sobie w kontaktach rówieśniczych, staram się wpoić im, że jako klasa tworzymy swojego rodzaju rodzinę i nikt nie każe im się przyjaźnić, ale musimy nawzajem się szanować.
Dzisiaj pedagodzy mają ważną rolę obserwacji uczniów i „wyłapywania” niepokojących sygnałów, bo spędzają z uczniami wiele czasu, chyba nawet więcej niż zapracowani rodzice. Dlatego, kiedy zauważam niepokojące objawy (stres, depresja) u swoich uczniów, nie czekam, kontaktuję się z rodzicami i sugeruję udanie się do psychologa czy psychiatry. Są tego efekty. Kiedy uczniowie wracają do szkoły, widać zdecydowaną poprawę w ich funkcjonowaniu. Niesienie pomocy i wskazanie dobrej drogi – to jest mój cel.

Zaproponowała pani akcję wspólnego śpiewania hymnu przeddzień Święta Niepodległości. Na placu Narutowicza zgromadziło się kilkaset osób. Czy budowa poczucia wspólnoty narodowej jest według pani ważnym elementem pracy społecznej?

Poczucie wspólnoty narodowej jest bardzo ważne, w czym się utwierdziłam właśnie w czasie ubiegłorocznej uroczystości z okazji Święta Niepodległości. Łzy wzruszenia, które widziałam na twarzach zebranych osób, podziękowania… To było niezapomniane przeżycie i chyba każdy, kto przeszedł naszym korowodem, wysłuchał wierszy, pieśni, zobaczył inscenizację, a potem wspólnie ze wszystkimi odśpiewał hymn, nie ma co do tego wątpliwości. Wspaniała lekcja historii, lekcja patriotyzmu. W tym roku również spotkamy się na placu Narutowicza, by wspólnie uczcić naszą niepodległość.

Dziękuję za rozmowę
Anna Sadowska